12. Trudne decyzje

Następnego dnia rano, Agata ze zniecierpliwieniem czekała na Hanę przed jej gabinetem.

- Hana! - zawołała, gdy zobaczyła zbliżającą się kobietę.

- O, Agata - lekarka wydawała się lekko zdziwiona wizytą internistki. - Wejdziesz? - zapytała, kiwając głową w stronę gabinetu.

Blondynka bez słowa weszła do pomieszczenia i zajęła miejsce przed biurkiem. Wyglądała, jakby opuściła ją cała odwaga, którą miała.

- Więc? - Hana zamknęła drzwi i obróciła się twarzą w stronę Agaty.

- Zdecydowałam się - oznajmiła cicho kobieta. - Urodzę to dziecko - dodała już głośniej.

- Cieszę się - Hana uśmiechnęła się w stronę Agaty. - Ale... Poradzisz sobie sama? - w jej głosie pojawiła się troska.

- Przyjaciele mi pomogą - o ile wcześniej im o tym powiem. - I - uśmiechnęła się lekko, porzucając nieprzyjemne myśli - na ciebie też mogę liczyć, prawda?

- Jasne - Hana zaśmiała się i również usiadła.

Przez chwilę panowała cisza, ale szatynka szybko spoważniała i przeniosła swój wzrok na twarz Agaty.

- Może nie powinnam pytać - zaczęła ostrożnie - ale... Kto jest ojcem?

Owszem, słyszała co nieco o Pawle, ale wolała wysłuchać tej historii z pierwszego źródła. Zresztą, zrzucenie z siebie takiego ciężaru zwykle pomagało, więc...

- Paweł, mój jeszcze mąż - zaczęła Agata, unikając wzroku drugiej kobiety. - Okazał się chorym psychicznie człowiekiem i... To po prostu nie był ten facet - dokończyła kulawo i wymusiła uśmiech. - Pójdę już, za chwilę mam dyżur - wstała, ale gdy była już w drzwiach, obróciła się i uśmiechnęła, tym razem szczerze. - Naprawdę ci dziękuję, Hana - powiedziała miękko.

- Nie ma za co - Hana odpowiedziała uśmiechem. - Taka praca - wzruszyła ramionami.

- Jeszcze raz ci dziękuję - powiedziała Agata i wyszła.

Hana zamknęła oczy. Cóż, wiedziała, że Agata nie powiedziała jej wszystkiego, ale czy mogła ją za to winić?

Hana zamyślona wyszła ze swojego gabinetu. Zmierzała w stronę lekarskiego, w końcu skończyła dyżur i chciała znaleźć się w domu. Myślała o Agacie i o tym, jak jej pomóc.

W tym samym czasie korytarzem szedł Piotr z kartami pacjentów. W pewnym momencie zobaczył Hanę, która szła prosto na niego. Zatrzymał się z lekkim uśmiechem czekał na to, co zdarzy się za chwilę.

Hana jednakże nie zauważyła chirurga, a kiedy już to zrobiła, było za późno na jakąkolwiek reakcję z jej strony. Zaskoczona, potknęła się, tak, że wpadła prosto w ramiona Piotra. Podniosła powoli głowę. Oboje patrzyli sobie prosto w oczy. Nic nie mówili. Nie musieli. Ich usta dzieliły centymetry, wiedziała, że on tego chce, ona w sumie też. Ale nie tutaj, nie dzisiaj, nie teraz.

W końcu uwolniła się z ramion mężczyzny, uśmiechnęła się lekko i dalej podążała szpitalnym korytarzem...

Wieczorem wszyscy rezydenci znajdowali się w hotelu. Przemek z Wiktorią poprosili, by wszyscy zebrali się w pokoju Zapały.

- A więc... - zaczął Przemek, gdy wszyscy już znaleźli się u niego w pokoju.

- Chcieliśmy wam powiedzieć, że... - dodała Wiktoria, uśmiechając się.

- Zaręczyliśmy się! - wykrzyknęli razem.

Trójka rezydentów spojrzała na nich w zdumieniu.

- Naprawdę?! - wykrzyknęli razem Borys i Marcin.

- Nie, tak na jaja, żeby zobaczyć wasze durne wyrazy twarzy - stwierdziła z sarkazmem Wiki, ale jej oczy się śmiały.

Po otrząśnięciu się z szoku, cała trójka złożyła narzeczonym serdeczne gratulacje. Rozmowa trwała w najlepsze, gdy Agata wreszcie postanowiła się odezwać. Może jej nie usłyszą?

- Jestem w ciąży - wyrzuciła z siebie.

- Agata... - Wiktoria, zszokowana podeszła do przyjaciółki. - Ale jak to?

- Normalnie.

- To znaczy? - zapytał Przemek.

- Nie wiesz, jak się robi dzieci? - warknęła Agata.

- Och, Agata. Agata, będzie dobrze, słyszysz mnie? Pomożemy ci... - Wiki objęła blondynkę.

- Jasne... - Agata miała łzy w oczach.

- Agatka... - Przemek nie wiedział, co jeszcze mógłby powiedzieć.

- Poradzisz sobie, Agata - Marcin posłał w jej kierunku ciepły uśmiech.

- Paweł... - zaczęła Agata.

- Nie mów o nim - przerwała jej Wiki i przytuliła przyjaciółkę.

- Dlaczego? - zapytała Agata z wyrzutem.

Wiktoria podniosła głowę i popatrzyła na chłopaków wzrokiem, który mówił: Powiedzcie coś, albo pożałujecie, że się urodziliście.

- Paweł siedzi w więzieniu, to zamknięty temat - rzucił szybko Borys.

Co jak co, ale gniewu Consalidy na swojej skórze doświadczyć nie chciał.

- Właśnie w tym jest problem - Agata podniosła głowę - że nie siedzi.

- Jak to? - Wiki i Przemek zdumieni spojrzeli na przyjaciółkę.

- Nie wiem jak! - Agata była bliska łez.

- Agata, teraz o nim nie myśl - powiedział Przemek.

- Masz przecież nas - dodał Borys, a Agata uśmiechnęła się przez łzy.

- Damy radę - stwierdził Marcin.

- Oczywiście, że damy radę - Wiktoria również się uśmiechnęła.

- Chodźcie tu wszyscy - westchnęła Agata i wszyscy przytulili przyszłą matkę.

***********

Takie krótkie, wybaczcie, ale tyle było w pierwotnej wersji i nie mam już jak tego zmienić, a rozdziałów łączyć nie chcę. W każdym razie, chciałyśmy Wam tylko życzyć wesołych świąt, szalonego Sylwestra i szczęśliwego 2014 roku ;)!

Anja & kinina