5. Znajomości

Tymczasem Hana kończyła właśnie dyżur.

— Hana!

Kobieta obróciła się, słysząc za sobą głos Przemka. Westchnęła, ale cierpliwie poczekała na brata. Była pewna, że wie, czego chce Przemek. Porozmawiać o Victorii. I oczywiście, nie pomyliła się.

— Słuchaj… — zaczął Przemek.

— Tak?

— Kim jest Victoria? — wypalił mężczyzna.

Hana zawahała się na chwilę.

— Moją córką — powiedziała wreszcie. — Moją i Jamesa.

Przemek stał przez chwilę, kompletnie zaskoczony. Jasne, podejrzewał to, ale jednak Hana go zaskoczyła.

— Dlaczego nikomu o niej nie powiedziałaś?

Hana spojrzała na brata, i wzruszyła ramionami. Bo co niby miała mu odpowiedzieć?

— Przemek! — obydwoje obrócili się, słysząc Wiktorię.

Hana w głębi ducha była wdzięczna kobiecie, że przerwała ich rozmowę, bo chyba nie była jeszcze na nią gotowa.

— Coś się stało? — zapytał mężczyzna, widząc, że Wiki jest czymś zaniepokojona.

— Nie widziałeś Blanki? — odparła pytaniem na pytanie rudowłosa, wpatrując się z napięciem w Przemka.

— Przecież mówiła, że będzie w hotelu — zdziwił się Przemek.

— No, ale jej nie ma! — wykrzyknęła Wiktoria.

Hana, która właśnie zauważyła Blankę, miała się odezwać, gdy zobaczyła, że razem z młodą Consalidą idzie Viki. A dziewczyny wcale nie wyglądały, jakby znały się dopiero jeden dzień. Bez słowa skinęła więc w ich stronę, a Przemek i Wiktoria odruchowo się obrócili. Wiki otworzyła usta, by przygotować jakąś reprymendę dla córki, ale zamarła, widząc śmiejące się dziewczyny. Cała trójka wpatrywała się w nie przez chwilę, póki te nie zauważyły, że są obserwowane.

— O cholera — mruknęła Viki, gdy dostrzegła to nietypowe trio.

— Chyba muszę się z tobą zgodzić — powiedziała Blanka. — Co robimy?

— Um, nie wiem. Idziemy do nich, i będziemy improwizować — stwierdziła Victoria.

— No, okej — odparła Blanka i ruszyły. — Ale co im powiemy?

— Że… Nie wiem — wzruszyła ramionami Viki. — Zależy, o co będą pytać. Zresztą — spojrzała na młodszą dziewczynę — co mamy do ukrycia?

— Matka mnie zabije, jak się dowie, że włóczyłyśmy się nie wiadomo gdzie — odparła Blanka nieszczęśliwym tonem. —Zabiję cię za ten pomysł, Viki! — jęknęła.

Victoria zatrzymała się w miejscu, i zdumiona spojrzała na Blankę.

— Co? — wykrztusiła, po czym zaczęła się śmiać.

Blankę najbardziej przeraziło to, jak powiedzieć matce, że chodziły po lesie? Jasne, było już późno, ale…

— Co w tym takiego strasznego, Blanka? — dziewczyna wyraziła na głos swoje myśli.

— Nie znasz mojej matki — mruknęła brunetka. — Ej! — krzyknęła i zatrzymała się. — To czym ty w takim razie się przejmowałaś? — spytała, patrząc na dziewczynę.

— Jak powiemy naszym matkom, skąd się znamy — odparła prawie natychmiast Victoria, przestając się śmiać.

— I co w tym trudnego? — spytała Blanka, po czym to ona zaczęła się śmiać, a Victoria wpatrywała się w nią z oburzoną miną.

— Więc dobra, mów — Viki ruszyła w stronę ciągle zdumionych lekarzy. — Zobaczymy, jak sobie poradzisz — powiedziała z sarkazmem.

— Zobaczymy — potwierdziła młodsza dziewczyna, ciągle nie mogąc przestać się uśmiechać.

— A śmiej się, śmiej — mruknęła wściekła Viki. — I tłumacz się sama.

— Ej! — Blanka od razu przestała się uśmiechać. — Wycieczka do lasu to był twój pomysł, nie mój! — zawołała oburzona.

— To się ze mnie nie nabijaj — ściszyła głos Victoria, gdyż znajdowali się już prawie u celu ich podróży.

— No dobra, dobra.

Dziewczyny stanęły jakieś dwa metry od trójki lekarzy, i równocześnie powiedziały:

— Dobry wieczór.

Obydwie zagryzły wargi, by nie wybuchnąć śmiechem, i spojrzały na dorosłych.

— Gdzie ty byłaś? — wybuchła Wiktoria, gdy tylko przeszedł jej szok.

— To był tylko spacerek po okolicy, proszę pani — Viki postanowiła wyratować Blankę z opresji.

— Wiktoria — odparła odruchowo Consalida, gdyż nienawidziła, gdy zwracano się do niej per „pani”.

— I vice versa — uśmiechnęła się Viki, gdy przypomniała sobie, że tak samo odpowiedziała już dzisiaj Blance.

— Znacie się? — spytał w zamian Przemek, patrząc na dziewczynki.

— Chyba byśmy tu nie stały, gdybyśmy się nie znały, nie? — odparła pytaniem na pytanie Blanka, tłumiąc śmiech.

— Bardzo dowcipne — mruknął Zapała, ale on też ledwo powstrzymywał się od śmiechu.

Natomiast Hana i Wiktoria bez słowa patrzyły na swoje córki.

— Jak długo? — zapytała wreszcie Hana, zdając sobie sprawę, że tak naprawdę nic nie wie o swojej córce.

Viki wbiła wzrok w Blankę. Teraz twoja kolej, mówiły jej oczy.

— Trochę już będzie — zaczęła brunetka.

— Trochę? — Wiki była zdumiona.

Myślała, że dziewczyny znają się dopiero od dzisiaj, a tu proszę! Spojrzała na Hanę. Była trochę zaskoczona, ale nie tak bardzo jak Consalida. Może coś podejrzewała?

— No, będą już z trzy lata chyba — powiedziała Blanka.

Widząc zaskoczone i zdumione miny lekarzy, zaczęła się śmiać.

— Skąd? — tym razem zapytał Przemek.

— Z Hiszpanii — odparła Viki, z niesmakiem patrząc na śmiejącą się brunetkę. — Jeny, Blanka, tu się nie ma z czego śmiać, wierz mi.

Oczywiście, jakby drwiąc z Victorii, Blanka zaczęła się tylko głośniej śmiać. Sama Viki wznosiła oczy do nieba i westchnęła ciężko, użalając się nad swoim losem.

— Wy się naprawdę tyle znacie, czy tylko sobie z nas żartujecie? — spytała Wiktoria dla upewnienia.

— Masz dzisiejszą pocztę?

— Po co ci? — Wiki zdumiona spojrzała na swoją córkę.

— Masz? — powtórzyła pytanie Blanka.

— Mam — Wiki sięgnęła do torby, którą miała przy sobie. — Ach, przyszedł list od tej twojej koleżanki — Consalida podała list córce.

Ta wzięła go, obróciła adresem nadawcy do góry i pokazała lekarzom. Nadawca: Victoria Coldwell. Dalej był adres, miejscowość i kod pocztowy.

— Och — mruknęła tylko Hana.

— Jeszcze jakieś rewelacje? — spytała Wiki, mając nadzieję na odpowiedź przeczącą.

— Oczywiście — odparła natychmiast Victoria, a wszyscy, łącznie z Blanką, obrócili głowy w jej kierunku. — Zaraz zacznie padać — wzruszyła ramionami, starając się ukryć uśmiech.

Pierwsza zaczęła się śmiać Blanka, a Viki i Przemek dołączyli do niej po chwili. Hana i Wiktoria spojrzały na siebie i pokręciły głowami z uśmiechem.

— Nie miałam pojęcia — powiedziała cicho Wiki.

— Ja też nie — odparła równie cicho Hana.

— Cholera, chyba niewiele wiem o Blance — Consalida potrząsnęła głowa, starając się odgonić złe myśli.

— A większość moich informacji jest już pewnie dawno nieaktualnych — Hana spojrzała na Viki, która jak gdyby nigdy nic, rozmawiała z Blanką i Przemkiem.  — Nie mam pojęcia, jak z nią rozmawiać.

— Spróbuj od tego, co was pokłóciło — doradziła Wiktoria. — Mnie to pomogło.

— Tylko, że ta rozmowa chyba nie będzie łatwa — westchnęła Hana.

— Gdyby była łatwa, to nie byłoby problemu — stwierdziła filozoficznie Wiktoria, po czym obie, dla rozładowania emocji, wybuchnęła śmiechem.

— Jedziemy? — spytała po chwili Hana, patrząc na Viki.

— Um? — zaczęła Victoria. — Bo jest taka sprawa…

— No? — Hana zmarszczyła brwi.

— Moja walizka jest ciągle na lotnisku.

— To nawet lepiej — wymamrotała Hana, myśląc o swoim pomyśle. — Okej, chodźmy.

Pożegnały się z resztą, i w ciszy ruszyły do samochodu.

************

Naprawdę przepraszam za zwłokę, ale nawał obowiązków wcale nie jest łatwy do ogarnięcia. Nowy rozdział z pewnością jutro, o ile nie wystąpią jakieś trudności. Liczymy na komentarze, nawet zwykłe 'podoba mi się' dużo daje, a jakiś dłuższy komentarz jest tym bardziej milszy dla autora ;)

Anja & kinina