1. Początek

Hana westchnęła, patrząc jak za wychodzącą pacjentką zamykają się drzwi. Karolina była ostatnia, jednak dyżur doktor Goldberg trwał jeszcze trzy godziny. Wobec tego Hana postanowiła przejść się do bufetu i zjeść tam kolację, gdyż powoli dochodziła już 19. Po drodze do bufetu spotkała Przemka, który również postanowił coś zjeść.

— Masz nocny dyżur? — spytała Hana, gdy zajęli miejsca.

— Niestety tak — odparł Przemek. — Na szczęście nie jestem sam, jest jeszcze Nina i Borys. A ty?

— Ja mam jeszcze przez 3 godziny, ale skończyłam już przyjmować pacjentki na dzisiaj — uśmiechnęła się Hana.

— Zazdroszczę ci — westchnął Przemek. — Dobrze, że jutro mam wolne, dopiero po południu dyżur w karetce — mruknął, krzywiąc się.

— Kolacja dla rodzeństwa! — ogłosiła pani Maria podchodząc do stolika, przy którym siedzieli.

— Dziękujemy — rzucili obydwoje z uśmiechami na twarzach.

— Mówiłaś, że nie masz już pacjentów? — zapytał w pewnym momencie Przemek, podnosząc wzrok na siostrę.

— Nie, nikogo zaplanowanego nie — odparła ze zdziwieniem Hana. — A co?

— Ktoś cię szukał. Może to była ta twoja ostatnia pacjentka. — Przemek wzruszył ramionami.

— Możliwe — przytaknęła Hana. — Karolina Kowalska? — zapytała, by się upewnić.

— Nie przedstawiła się. Ale wyglądała tak na szesnaście lat.

Hana zmarszczyła brwi.

— Szesnaście? Nie miałam dziś takiej pacjentki.

— Może po prostu chciała umówić się na wizytę.

— Może — mruknęła Hana, nieprzekonana.

W tej chwili do ich stolika podszedł Gawryło.

— Doktorze?

— Za pół godziny masz asystę. Ze mną — odparł Piotr, dosiadając się do rodzeństwa.

— Jaki przypadek?

— Wyrostek. Doktor Rudnicka również będzie mi asystować.

— Taki kłopotliwy? — Przemek był zdumiony.

— Niestety. Widać, doktor Rudnicka ma jakiś talent do przyjmowania kłopotliwych pacjentów — mruknął Piotr.

— Chodzi panu o tę trzustkę? Fakt, operowaliśmy z doktorem Samborem prawie trzy godziny. — Przemek skrzywił się na samo wspomnienie zabiegu.

— A właśnie, Hana — Piotr zwrócił się do młodszej koleżanki. — Przed chwilą ktoś cię szukał. Jakaś dziewczyna, na oko piętnaście, może szesnaście lat.

— Przemek mi powiedział. Wiesz, jak się nazywała? — zapytała z nadzieją Hana.

— Nie wiem, ale możesz się jej zapytać. To ona. — Piotr wskazał na dziewczynę, która znikała właśnie za rogiem korytarza, prowadzącego na oddział ginekologii. 

Miała ona długie do połowy pleców brązowe włosy. I chyba poczuła, że ktoś się w nią wpatruje, bo obróciła się na pięcie. Miała lekko pociągłą twarz, idealnie skrojone usta, lekko garbaty nos i niebieskie, prawie morskie, oczy. Dziewczyna uśmiechnęła się kpiąco i wolnym krokiem ruszyła w ich stronę.

— Witam, pani doktor — powiedziała, kładąc nacisk na słowo: 'pani'.

— Co ty tu robisz? — wykrztusiła zszokowana Hana, jednak w tym momencie zadzwonił jej telefon. — Goldberg, słucham?

— Hana? Tu Witek. — Latoszek brzmiał na zdenerwowanego. — Lena miała wypadek, właśnie wiozą ją do Leśnej Góry. Możesz przyjść?

— Oczywiście — powiedziała natychmiast. — Nieplanowany poród — rzuciła do reszty, gdy Latoszek się rozłączył. — Muszę iść. — Wstała. – Masz. — Rzuciła do dziewczyny kluczami do swojego gabinetu. — Czekaj tam na mnie — poleciła i wyszła, wcześniej zabierając ze sobą Piotra.

— Gabinet Hany jest zaraz na początku oddziału ginekologii. — Przemek przyjrzał się dziewczynie. — Jak się nazywasz? — spytał, kiedy zauważył niezwykłe podobieństwo nieznajomej do Hany.

— Victoria — odparła z kpiącym uśmiechem zapytana. — Victoria Coldwell, gwoli ścisłości — powiedziała i obróciła się na pięcie.

***************

 Jak już pewnie zauważyliście — to nie jest akcja obecna, czyli to z serialu. Opowiadanie zaczęłyśmy pisać w zeszłe wakacje, więc będzie wiele niezgodności, ale i tak mamy nadzieję, że przypadnie wam do gustu :D Starałyśmy się za wiele nie poprawiać, więc mogą być jakieś niedociągnięcia.

Anja & kinina